Nederlands
English
Français
Deutsch
Español
🕊️Frank Schurink (1961-2025)
Frank was iemand die met zachte woorden, krachtige lijnen trok.
Ik heb de afgelopen dagen elke avond een flink vuur gestookt. Geen kaars, maar een flinke stapel hout -en dan de fik erin 🔥. Zo heb ik stil gestaan bij wat Frank betekent – voor mij, het ontwikkelvak en voor de mensen die net als ik geïnspireerd zijn door zijn werk. Ik mis je nu al: als vriend, als slijpsteen voor mijn gedachten en als collega om grootse plannen mee te maken.
Wat je over hem moet weten:
Hij wilde niet kiezen tussen mensen
en had een feilloos gevoel voor wat ertoe doet
in een wereld die hij graag beter wilde maken.
Hij keek niet weg van gedoe.
Ook niet van ruzie, ongelijkheid of armoede.
Integendeel: hij ging er recht op af,
met open ogen en open hart.
Omdat hij wist dat juist in het gedoe
de mogelijkheid schuilt tot inzicht,
tot beweging,
tot menselijkheid.
Gedoemanagement
Gedoe, dat is wat hij mij — en velen van ons — heeft laten ervaren. Frank, Fons en Joris noemden het “de kracht van een simpel inzicht”. Maar ik leerde al snel: Frank’s eenvoud was nooit simpel. De inzichten ontstonden uit scherpe observatie, diepe menselijkheid, interesse en een hardnekkig geloof in wat mogelijk wordt als er commitment is om iets te laten werken.
Zijn definitie van integriteit is synoniem aan dat commitment. Het “iets” in die definitie staat voor alles waar jij je aan wilt committeren. Dat is precies hoe Frank was: integer, vasthoudend en betrokken. Zo zal ik me hem herinneren.
“Iets laten werken, staat voor een toekomst die niet vanzelf werkt.
Het vraagt inzet en onderhoud. Daarmee is het ook een proces
dat nooit af zal zijn.”
Als je dit voor de eerste keer leest kan het wat cryptisch overkomen, maar ik heb het genoegen gehad om daar vijf jaar op te kunnen studeren, sinds mijn/zijn online training in coronatijd. Ik geloof dat zijn werk de moeite waard is om te blijven delen, te bestuderen en op voort te bouwen.
Altijd verbonden
Wie met Frank werkte, merkte dat hij nooit alleen was. Hij reflecteerde altijd op wat hem bezighield in het licht van zijn leven met Caroline ❤️, zijn dochters, broers, vader en moeder. Ik wil jullie danken, juist ook nu, voor het delen van hem. Voor het feit dat zijn denken zo ruim kon worden, omdat het geworteld was in jullie liefde en verbondenheid. Zijn werk hoorde bij hem — en hij bij jullie. Zo ook bij Joris en Fons, de vele tevreden klanten van Okapi/gedoemanagement, vrienden en kameraden.
In de samenwerking met de TrainersAcademie vond Frank de ruimte om zijn gedachtegoed verder te ontwikkelen en vorm te geven aan het trainerschap. Met mij werkte hij intensief aan de module Leren over Leren. Annelies hielp hem om zijn inzichten te vertalen naar een leertraject dat andere trainers kon raken en verder brengen: Authentiek Meesterschap, wat voor hem voelde als een sluitstuk van zijn werk.
Dank je Frank, voor wie je bent en wie je was. Je interesse, je loyaliteit, je creativiteit en je lach die we nu moeten missen.
Bewegen om beweging te creëren
Er was een tijd dat ik dacht dat stilzitten en nadenken de beste manier was om tot nieuwe ideeën te komen. Maar in de loop van de tijd ontdekte ik iets anders: de beste inzichten kwamen juist als ik bewoog.
Onderweg naar huis. Op pad naar een klant. Soms met de radio aan, soms in stilte, terwijl het landschap aan me voorbij ging. De cadans van beweging bracht iets op gang in mijn hoofd—alsof het nodig was om vooruit te gaan om mijn gedachten in beweging te zetten.
Dat inzicht veranderde hoe ik te werk ging en zelf ontwikkelde, maar ook hoe ik denk over trainen. Want trainen gaat niet over stilzitten en luisteren. Het gaat over beweging. En dan niet zomaar beweging, maar beweging die ervoor zorgt dat deelnemers niet alleen begrijpen wat nodig is, maar het ook voelen en doen.
Niet alles wat beweegt, brengt je verder
Als trainer wil je twee dingen: dat je deelnemers succesvoller én gelukkiger worden.
Maar hoe zorg je ervoor dat ze vooruitgaan? Want kennis delen is niet genoeg. Motivatie is niet genoeg. Zelfs uitvinden wat iemand écht wil, is niet genoeg, want hoe dan?
Veel mensen hebben wel een vaag idee van hun bestemming, maar missen een route. Ze twijfelen, voelen angst voor verandering en weten soms niet waar te beginnen. Ze bewegen wel, maar draaien in rondjes.
Hier begint jouw rol als trainer.
Een trainer is geen leraar die kennis overdraagt. Geen coach die alleen maar vragen stelt. Geen inspirator die mensen een goed gevoel geeft en ze daarna aan hun lot overlaat. Een trainer helpt niet door nóg meer informatie te geven, maar door mensen te helpen in beweging te komen—door helderheid te creëren, obstakels weg te nemen en kleine stappen te laten zetten die aanvoelen als vooruitgang.
Een trainer is een gids.
Een gids die een route bepaalt en het landschap zichtbaar maakt. Die deelnemers helpt om te ontdekken waar ze staan, waar ze naartoe willen en vooral: wat de eerste stap is.
Echte training creëert een innerlijke beweging—een besef dat niet alleen rationeel is, maar ook voelt in elke vezel van je lijf. Dát is wat iemand motiveert om in actie te komen.
Als trainen leidt tot echte groei
Wanneer een deelnemer die beweging ervaart, verandert alles. De mist trekt op, de route wordt duidelijk en de eerste stap voelt niet langer als een sprong in het diepe, maar als een logische volgende stap.
Als trainer heb jij dan je werk gedaan. Je hebt geen antwoorden gegeven, geen richtingen opgelegd, maar iets veel groters bereikt: je hebt beweging gecreëerd en dat is magisch.
Wat kun jij vandaag doen om beweging te creëren in je trainingen?
Leren gebeurt altijd, maar niet altijd zoals jij het gepland had..
De training had ik goed voorbereid en toch liep het anders. Er was een deelnemer die opviel. Niet door haar bijdrage, niet door haar vragen, maar door haar verschijning. Ze droeg namelijk een strakke, glanzende rubberen outfit, alsof ze de nacht had overgeslagen en zo uit de club naar de training was gekomen. Toen ik er voorzichtig naar vroeg, haalde ze haar schouders op. “Ik loop er altijd zo bij. Ik voel me prettig in deze kleding. En eerlijk gezegd vind ik het ook leuk als mannen naar me kijken.”
Het onderwerp van de training? Planning & control voor budgethouders!
Die dag hield ik de boel niet bij elkaar. Er werd van alles gedaan, maar leren over planning en control, ho maar. Het leek alsof er iets heel anders werd geleerd. De aandacht van de groep was bij haar. Wat ze zoal deed voor werk, hoe zij dingen aanpakte, wat ze morgen ging doen.. ik voelde het misgaan. Maar wat doe je dan?
Op dat moment wist ik het niet. Ik was jong en onervaren en liet de situatie gebeuren. Nu, jaren later, zou ik dat heel anders aanpakken: ik zou haar vraag om aandacht inzetten als leermiddel. Want deze situatie was een perfecte metafoor voor financiële control – en voor leren in het algemeen, zoals ik je hieronder zal uitleggen.
Niet alles wat opvalt, is belangrijk.
Vaak wordt onze aandacht getrokken door iets dat weinig invloed heeft op het grotere geheel. En als je je zicht op het grotere geheel kwijtraakt, zaagt dat aan je stoelpoten. In financiën kan dat een dure aankoop zijn, terwijl de echte vraag gaat over uitgaven op de lange termijn. In training kan dat dus een opvallende deelnemer zijn, terwijl de essentie in het effect op de andere deelnemers ligt.
En zo werkt het met leren. Niet alleen de inhoud van een training bepaalt wat iemand meeneemt, maar ook de omgeving waarin dat leren plaatsvindt. Online, offline, thuis of in de trainingszaal, op kantoor of het restaurant waar je handig onderweg kan afspreken.
De leeromgeving is een ‘onzichtbare’ kracht
Leren is geen momentopname. Het is geen knop die je aanzet op het moment dat de trainer begint te praten. Het is een voortdurend proces van waarnemen, reageren en aanpassen. Je kunt namelijk niet niet leren.
Denk maar eens aan de laatste keer dat je je aanpaste zonder dat iemand je iets expliciet uitlegde. Misschien vond je de prijs van een artikel in de winkel te hoog en besloot je een goedkoper alternatief te zoeken. Of je kreeg een sneer en zonder dat je erover nadacht, deed je dat nooit meer.
In trainingen gebeurt dat natuurlijk ook, misschien wel dubbel zo snel, omdat mensen daar een focus op leren hebben. De manier waarop de ruimte is ingericht, de lichtinval, geur van koffie, de opstelling van de stoelen, of er eten beschikbaar is—al deze factoren beïnvloeden wat mensen oppikken. Ook op een online leeromgeving, de interface bepaalt of deelnemers zich geordend of juist verloren kunnen voelen. De woorden die je kiest, gesproken of getypt, geven ook sfeer mee.
Dat maakt de invloed van de trainer ook in potentie groter: niet alleen het drieluik praatje-daadje-chocolaatje (instrueer-oefen-beloon), maar juist als ontwerper van een leerervaring. Ruim baan voor serious gaming, outdoor events en rollenspellen, mits van een goed fundament en leerdoel voorzien.
En dat betekent: nadenken over de omstandigheden waarin leren optimaal kan plaatsvinden.
Te veel vrijheid: een les uit Iederwijs
Er was een tijd dat ik dacht dat leren het best plaatsvond als mensen volledige vrijheid kregen. Dat idee werd omarmd door Iederwijs, een onderwijsstroming waarin kinderen zelf bepaalden wat en wanneer ze leerden en met wie. Geen verplichte lessen, geen vast curriculum—alleen intrinsieke motivatie.
Op papier klonk het prachtig. Maar in de praktijk gebeurde er iets opmerkelijks. Veel kinderen deden een tijd enthousiast mee, maar begonnen daarna ‘rond te fladderen’. Ze probeerden het ene, lieten het los, begonnen ergens anders aan, verloren hun interesse. Omdat ze niet geleerd hadden om vragen of doelen te stellen en de leerkrachten dat ook niet deden, verzandde de leerervaring. Ja ze leerden wel, maar niet wat de bedoeling was.
Binnen Iederwijs werd die verveling als waardevol gezien: een fase waarin kinderen reflecteerden en hun eigen richting vonden. Maar mijn eigen kinderen, die daar een tijd op school zaten, zeiden later: “We zijn eigenlijk heel vroeg met pensioen gegaan.” Reflecteren als methode is sowieso pas geschikt als je iets geleerd en toegepast hebt. Voor die tijd heet het ‘verveling’.
Na anderhalf jaar was ons gezin er helemaal op uitgekeken. De zonen wilden wél leren, maar hadden wel uitleg bij nodig en wilden voortgang zien. Uiteindelijk stapten we over naar een school die was geïnspireerd door het Montessori onderwijs en de Pestalozzi-scholen in Ecuador.
Daar werd iets anders gedaan: vrijheid werd geboden, maar binnen een doordachte leeromgeving. Kinderen hadden keuzevrijheid, maar werden ook gestimuleerd en uitgedaagd. Er was geen opgelegd curriculum, maar er waren wel prikkels die aanzetten tot leren van de kerndoelen zoals die door het ministerie van onderwijs zijn geformuleerd.
En dat is de les van deze blog:
Vrijheid alleen is niet genoeg. Een effectieve leeromgeving voorziet in uitdaging binnen kaders, geeft mensen ruimte en nodigt hen uit om te leren. Zonder kaders raken mensen verloren. Zonder uitdaging verliest leren zijn kracht.
Ontwerp een leeromgeving
Als ik nu terugkijk op die training planning & control, weet ik dat ik de situatie met de dame in rubber kleding had kunnen gebruiken. Ik had de groep kunnen laten reflecteren op aandacht en afleiding. Op wat belangrijk lijkt, versus wat echt belangrijk is.
Want dat is wat een trainer doet:
• De omgeving zo inrichten dat leren vanzelfsprekend wordt.
• Niet alleen kennis overdragen, maar randvoorwaarden scheppen.
• Observeren, aanpassen en ruis weghalen, zodat de essentie overblijft.
Dat geldt niet alleen voor een fysieke ruimte. Ook in een online leeromgeving kunnen deelnemers verdwalen als de structuur ontbreekt. Een onsamenhangend leerplatform kan net zo verwarrend zijn als een chaotisch klaslokaal.
En nu? Hoe bewust ben jij van jouw leeromgeving?
Wil jij als trainer meer grip krijgen op hoe de leeromgeving jouw trainingen beïnvloedt?
In de module Innovatief Trainen gaan we dieper in op hoe je een fysieke en online leeromgeving zo inricht dat deelnemers makkelijker leren. Niet alles wat opvalt, is belangrijk. Maar een goed ontworpen leeromgeving? Die maakt een wereld van verschil.
Herinner jij je een moment waarop jij merkte dat de leeromgeving een leerproces beïnvloedde? Laat het ons weten, via de TA-Club, per mail, of reageer hieronder. We kijken uit naar jouw inzichten
Iedereen is vrij, maar sommigen zijn meer vrij
In veel organisaties gaat leren vooral over bijsturen. Efficiënter worden. Gedrag bijstellen. Kennis bijspijkeren. Maar echt leren, zoals wij het zien, vraagt iets anders, iets groters.
Echt leren begint op het moment dat mensen ruimte maken voor verschil. Als er twijfel mag zijn. Als eerdere ervaring ertoe doet. Als het even schuurt. En dat gebeurt vaker dan we denken, want verschil wordt nog weleens gemaskeerd door termen als ‘samen’, ‘ontwikkeling’ en ‘doelgericht werken’. Maar achter die woorden schuilt regelmatig een normatief systeem dat wil dat iedereen op dezelfde manier handelt en zich gedraagt conform de norm.
De menselijke norm
Precies daarom kan trainen ook een daad van verzet in zich hebben. Geen luid protest, maar een bewuste keuze om als trainer en als mens ruimte te maken. Voor ervaring, voor verbinding, voor echte ontwikkeling. Want echt leren — en echt trainen — is geen oefening in beheersing. Het is een oefening in menselijkheid.
De verleiding van volgzaam
Als leren wordt gelijkgesteld aan bijsturen, betekent dat vooral: aanpassen. Doe wat er van je verwacht wordt, pas je gedrag aan en wordt ‘effectiever’. En wie dat goed doet, wordt gezien als talent, als high potential.
Maar dat is een beperkte opvatting van leren en talent.
Want wie alleen maar volgt, groeit niet. Wie zich aanpast zonder ruimte voor reflectie, laat ervaring achter bij de kapstok. Terwijl het is juist ervaring en reflectie die leren vruchtbaar maken. Als verschil niet meer welkom is, zodra verzet wordt weggemoffeld als lastig gedrag en twijfel wordt gezien als inefficiëntie, is er geen veilige leeromgeving meer. Er is dan geen sprake meer van leren. Dan zijn we mensen iets aan het afleren.
Waarom zo streng? – een reflectie
De manier waarop de Verenigde Staten vandaag de dag omgaan met het begrip vrijheid doet me denken aan het boek Animal Farm van Orwell — uit 1945, omdat het laat zien hoe zelfs de mooiste intenties (gelijkheid) kunnen kantelen als verschil verdwijnt (iedereen is gelijk) en macht zich concentreert (sommigen zijn meer gelijk).
Wat me raakt, is de gelijkenis in het patroon: hoe een prachtig uitgangspunt als vrijheid kan kantelen. Van intentie (vrijheid) naar vrijblijvendheid (iedereen is vrij), naar concentratie van de macht (sommigen zijn meer vrij).
Een boek dat ooit waarschuwde voor totalitaire controle binnen een communistisch regime, blijkt vandaag de dag pijnlijk herkenbaar in het functioneren van een kapitalistische democratie. Zodra macht zich concentreert, verdwijnt verschil. En waar verschil verdwijnt, verliest een samenleving haar vermogen om te leren, te luisteren, te groeien. Dat raakt direct aan het werk van trainers. Want als we geloven dat leren de motor is van ontwikkeling, dan vraagt dit tijdperk om trainers die verschil niet wegwerken, maar verwelkomen.
Trainen als vak
Leren trainen gaat bij ons dus niet over specifieke kennis of methoden. Het gaat over hoe je aanwezig bent, hoe je reageert als iets schuurt. Durf je daarin mee te bewegen? Kun je verschil verdragen, zonder het op te lossen? Kan je vrijheid geven, zonder het gezamenlijke doel op te geven? Daar zit het vakmanschap.
Dat vraagt dat je als trainer echt kijkt. Niet alleen naar gedrag, maar ook naar wat eronder ligt. Verzet in de groep is niet per definitie een blokkade. Het is een ingang. Het is informatie. Wat vaak als ‘weerstand’ wordt gezien, herkennen wij als een vorm van leren.
Moeilijk? Niet als je meedoet aan de module groepsdynamiek die op 23 juni 2025 start, vier weken duurt en nog voor de zomervakantie wordt afgerond.
De trainer als ontwerper van ruimte
Bij de TrainersAcademie werken we met het idee dat een leerproces niet vooraf vaststaat. Het vraagt om een ontwerp dat richting geeft, zonder alles dicht te regelen. Een leeromgeving waarin mensen zich kunnen bewegen, uitproberen, botsen en reflecteren.
Je ontwerp hangt samen met hoe jij kijkt, denkt en werkt. Het is geen standaard recept. Jij kiest werkvormen die passen bij jouw stijl én bij de groep voor je. En je durft ze los te laten als dat beter past. Daarom draait onze opleiding niet om het ‘wat’ van trainen, maar juist om het ‘hoe’: hoe jij als persoon aanwezig bent in het proces, want jij bent het belangrijkste instrument in je eigen training.
Leren als daad van verzet
We leven in een tijd waarin systemen vaak neigen naar versimpeling en sturen op voorspelbaarheid. Waarin afwijking wordt gerationaliseerd, getemperd of genegeerd. En waarin leren soms vooral betekent: ‘aanpassen aan de norm’.
Tegen die achtergrond snappen wij dat een deelnemer ervoor kiest om niet te leren als die de norm niet deelt en zich daarom niet wil aanpassen. Laten leren betekent een bewuste keuze om ruimte te maken tussen de mens en de norm, ruimte voor verschil en vrijheid, voor ervaring, voor verbinding, want dat resulteert in leren. En wie weet, dan verandert die norm misschien ook.
Voor trainers betekent dat:
– jezelf kennen en inzetten als leerinstrument
– verschil herkennen en waarderen
– je blijven verwonderen, ook als je het al vaker hebt meegemaakt.
De moed om het verschil te maken voor je deelnemers
Leren van en met elkaar vraagt om een goed ontwerp van de training, reflectie en moed; zowel van de trainer als van de deelnemers. En wie denkt dat leren vanzelf wel ontstaat, vergist zich. Het is werk. Het is een vak. Het is een reis die je telkens opnieuw onderneemt. Bij de TrainersAcademie maak je de heldenreis om trainer te worden. Je leert niet om deelnemers braver te maken, maar om ze sterker te maken in het accepteren van verschillen, dialogen aan te gaan en zo ontwikkeling mogelijk te maken.
En dát is, in onze ogen, precies wat deze tijd nodig heeft. Durf jij het aan?
Een leuke leeromgeving
Spelend trainen gaat over het creëren van een leeromgeving waarin deelnemers leren door spel en ontdekking, wat de persoonlijke betrokkenheid en intrinsieke motivatie vergroot.
Wat gebeurt er eigenlijk als je speelt terwijl je traint?
In het Engels zijn daar verschillende woorden voor waar wij iets van kunnen leren: game en play. Gaming heeft een duidelijke structuur, regels, doelstellingen en heeft vaak een competitief element. Play daarentegen wordt gekenmerkt door vrijheid, creativiteit en verbeelding. Het is een open activiteit zonder vastgestelde regels of doelen, waardoor deelnemers de ruimte krijgen om te experimenteren, te verkennen en zelf de richting van hun activiteiten te bepalen. Het is flexibel en vaak niet-competitief, waardoor de focus meer ligt op het proces dan op het eindresultaat.
Kinderen zijn van nature goed in spelen (play), omdat hun hersenen helpen bij het leren door ontdekking. Dit komt door het actieve striosomencircuit in hun brein. Dit striosomencircuit weegt de inspanning om te ontdekken wat de toekomst gaat worden, af tegen een beloning in de vorm van dopamine. Spelen resulteert voor kinderen in intrinsieke motivatie en creativiteit.
(https://news.mit.edu/2020/why-learn-motivate-age-decline-1027) .
Helaas neemt de activiteit van dit deel in onze hersenen af naarmate we ouder worden, waardoor de kinderlijke lust om te leren vermindert. Het blijkt dat door het begrenzen van de open speelruimte, spellen ontstaan (games) die volwassen mensen wél aanspreken en voorzien in leereffect. Zo zie je dat het aanbrengen van structuur, regels, doelstellingen en een competitief element bijdragen aan het activeren van het bewuste gedeelte in de hersenen zodat je daar ook als volwassene de dopamine van oogst.
Ontgrendel de intrinsieke motivatie!
Spelen als trainingsvorm voor volwassenen doe je dus binnen een leeromgeving met lesmateriaal dat past bij de leerdoelen. Zoals lego uitnodigt om te bouwen en Montessori onderwijs voorzien is van kleurrijk houten speelgoed waarmee je ontdekkend kan leren.
Als trainers stellen wij onszelf dan ook vaak de vraag:
hoe kan je training zo inrichten, dat deelnemers de kans krijgen om te spelen, zodat ze plezier hebben en meer leren in korte tijd?
Hier zijn enkele ideeën:
- Uitdagen: Stuur je deelnemers met een uitdagende opdracht ‘het bos in’ om zoveel als mogelijk zelfstandig te ontdekken.
- Reflecteren: Bied de tijd om uitgebreid te reflecteren waarbij van elkaar leren centraal staat. En: laat deelnemers zelf bedenken hoe zij dit willen aanpakken. Dit geeft zelfvertrouwen.
- Zelf laten doen: Geen ellenlange verhandelingen met modellen, stromingen of andere achtergronden over je deelnemers uitstorten, laat deelnemers zelf uitvinden hoe ze kennis tot zich willen nemen. En als het lukt hebben ze een betere succeservaring en dus meer … dopamine.
- Kinesthetische oefeningen: betrek alle zintuigen met actieve werkvormen. De communicatie die hierbij nodig is levert interactie en interactie levert ..dopamine.
- Lever interactief lesmateriaal waar de deelnemers mee kunnen experimenteren. Maak gebruik van educatieve technologie voor oefenen en toetsen en integreer zo spelelementen: punten, niveaus en badges om zelfstandig leren ook stimulerend en belonend te maken (dopamine!)
Dus wat is het geheim van de trainer?
Vaak volgen medewerkers van een organisatie dezelfde training omdat men vindt dat iedereen hetzelfde moet leren. Als trainer versta je de kunst om iedere deelnemer persoonlijk de leerdoelen te laten bereiken. Dit bereik je niet met een rigide programma. Flexibiliteit en aanpassing aan individuele behoeften zijn essentieel. In plaats van een vastomlijnd programma, biedt spelend trainen de ruimte om in te spelen op individuele leerbehoeften, wat cruciaal is om effectief te trainen en ieders unieke leerdoelen te bereiken.
Zo faciliteer je een leeromgeving waarin deelnemers de ruimte en mogelijkheid hebben om hun eigen leerpad uit te vinden. Laat ze succeservaringen beleven en plezier hebben zodat ze intrinsiek gemotiveerd blijven om datgene wat ze geleerd hebben toe te passen.
Aan het begin van deze blog stelden we je de vraag: ‘Wat gebeurt er als je speelt terwijl je traint? Als antwoord kan je in dit blog lezen dat spelend trainen de persoonlijke betrokkenheid en intrinsieke motivatie om door te zetten vergroot.
Wij nodigen je uit om jezelf uit te dagen. Stel jezelf op als de ‘spelende mens’ waarbij je maar één doel hebt: ontdekken!
Trainen met een online leeromgeving
Door Annalisa Marley op het blog van LearningStone.
Een blended training ontwikkelen met een online leeromgeving: je zou het graag willen, maar als trainer kom je hier niet aan toe. Want hoe richt je zo’n omgeving in? En hoe haal je het meest uit je online platform?
Dit jaar organiseren Petra Aartsen en Annelies Tegel van de TrainersAcademie een à la carte leerervaring die hierover gaat. In vier sprintjes doorloop je samen een ‘learning journey’ om je eigen training om te vormen naar een online leertraject binnen LearningStone (een online leeromgeving die speciaal gemaakt is voor trainers). In deze blogpost vertellen Petra en Annelies wat je kan verwachten!
Nieuwe en bestaande werkvormen in de online leeromgeving
“Veel trainers vinden het fijn om begeleiding te krijgen bij het vertalen van hun offline werkvorm naar online interactie,” zegt Petra. “Daarom gaan we tijdens de versnellers in op de verschillen tussen fysieke en online settings. Je leert omgaan met een virtual classroom en nieuwe asynchrone werkvormen. Deelnemers kunnen bijvoorbeeld online logboekjes bijhouden waarop jij als trainer kan reageren. Dit is een relatief makkelijke vorm van maatwerk die zorgt dat cursisten op hun eigen tempo kunnen werken en toch persoonlijke aandacht krijgen. In de offline wereld bestaat deze optie niet.”
Daarnaast zullen deelnemers aan de versnellers een kijkje in de ‘blended keuken’ van de TrainersAcademie zelf krijgen. “Samen bekijken we of — en zo ja, hoe — je deze manier van werken kan inzetten,” vertelt Petra. “Denk aan instructiefilmpjes en infographics. Nieuwe generaties zijn erg gevoelig voor beeld en daar kan je mooi op inspelen met een blended training.”
Een blended training opzetten met plezier én resultaat
Tijdens de versnellers zal ook een ander aspect aan bod komen. “We bespreken hoe je je manier van trainen kan aanpassen om live en online te combineren met plezier en resultaat,” legt Annelies uit. “Een online leeromgeving opzetten en inrichten is een veelomvattend proces. Trainers komen hier vaak niet aan toe. Het mooie aan de versnellers is dat je er na vier weken uitkomt met je eigen blended-learning-omgeving. Je kan je training direct gaan uitvoeren met het LearningStone-platform.”
Overigens zal je veel meer doen dan leren werken met LearningStone: “We gaan in op de online én offline aspecten. Zo besteden we ook aandacht aan zaken als marketing en verwachtingsmanagement.”
Petra vertelt dat dit geleidelijk zal gaan: “Leren doe je niet van de ene op de andere dag. Elke week organiseren we virtuele sessies. Daarnaast werken deelnemers zelfstandig aan opdrachten. En we stimuleren dat deelnemers naar hartelust gaan experimenteren.”